Mahirap din pala magsalita ng tapos.
Paulit-ulit...paulit-ulit...paulit-ulit nalang itong sentimyento ko, wala namang nagbabago...nabawas o nadagdag man lang. Pwede na akong kumanta ng, "You're still the one I want---"
Naloka, hindi lang ako...pati sila!
They always asked, "Ano ba meron diyan sa panget na 'yan at 'di ka maka-move on?"
My answer, "I do not know either." na totoo naman. Wala akong mahanap na sagot sa kaisa-isang tanong na iyon. I just know you'll always be.
When will I forget you is still a hanging question...perhaps it would come to a point that even this blog would get tired of my unreasonable repetitive sentiments.
Goodluck naman! For now, goodbye muna sa "he-who-must-not-be-named" kong tawag sa kanya. Sa ngayon ay handa na akong tawagin siya sa buong pangalan niya without a winced...without holding back my tears.
"Lahat ng bilihin nagmamahalan na...tayong dalawa nalang ang hindi..."
