Moving On: Over a Cup of Coffee

Moving On: Over a Cup of Coffee

Nitong mga nakalipas na buwan ay kayraming pangyayari sa aking buhay ang bumago sa aking pananaw. Subalit, mabago man noon ang ilan sa aking paniniwala, mananatili akong umaasa na mayroon isang pagmamahal. Isang emosyong magpapaligaya sa bawat nilalang sa mundo.

Denial: Noong sabihin niyang tapusin na namin kung ano man ang namamagitan sa aming dalawa, hindi ako nagpakita ng emosyon sa kaniyang harapan. Tanging ngiti ang pinaskil ko sa aking mga labi. Ikinubli ko ang nagbabadyang pagpatak ng luha sa biglang pagkulimlim ng langit. Subalit, sa kaniyang pagtalikod ay hindi rin naitago ng ambon ang sakit. Sa gitna ng dilim ay hinayaan kong tangayin ng malakas at malamig na hangin ang lahat ng sakit. Sa gitna ng maiingay na kuliglig ng panggabing insekto’y hinayaan kong lunurin ang bawat hikbe. Sa isip ko’y umuukil-kil ang mga katanungan…

Hatred: Hindi ko na ninanais malaman kung ano ang dahilan. Nanahimik ako. Nagbinge-bingihan. Nagbulag-bulagan. Hindi nagpakita ng ano mang emosyon. Subalit, nalaman ko pa rin ang dahilan. Betrayed. Been Lied to. Had been used. Naging isang laruan lamang pala ako. Isang basahan na matapos gamitin ay basta nalang itinabi sa isang sulok. Ang pinakamasakit na katotohanan ay ng malamang mas mahal niya pa rin ang babaeng nanakit sa kaniya. Sinalo ko siya noon. I had him at his worst. Subalit, hanggang kasangkot ang tinatawag nilang pag-ibig, walang kwenta kung anukaman sa buhay ng isang tao. Nagsilbi lamang akong salbabida, nang matuto siyang lumangoy ay pinabayaan at iniwan na. I was nothing but that to his life.

Bitterness: Masama bang hangading may isa pang pagkakataon? Masama bang umaasang mayroon pang bukas? Turol ko sa aking isipang wala na, ngunit ang puso ko’y patuloy na ninais magmukhang tanga. Sinubukan ko. Nagbakasakali. Subalit huli na… lumisan na siya. Umuulan noong araw na lumisan siya upang mangibang-bayan, katulad noong pag-ulan noong iwanan niya ang puso kong sugatan. Sa panglawang pagkakataon, nakiramay ang Maykapal sa aking pighati. Nagkaroon ako ng pagkakataong maikubli ang mga luhang patuloy pa rin sa pagmalibis sa aking mga pisngi. Hindi niya ako nilingon. Walang paalam kahit sa huling pagkakataon. Ang sakit pala…

Ipokrita ako kung sasabihin kong hindi ko siya naalala. I miss the man. Minsan, hanggang sa aking pagtulog ay dinadalaw ako ng mga alaala. Naroon pa rin siya, sa kubling bahagi ng utak ko. Kung hanggang kailan siya mananatili roon ay hindi ko batid. Panahon lamang ang makakapgsabi kung kailan at paano. Time heals all wounds…

Moving On: Ilang buwan na ang nakalipas… hanggang ngayon ay nasa proseso pa rin ako ng paglimot. Nakikisalamuha ako sa maraming mukha araw-araw. May nakangiti, may lumuluha, may nakasimangot, may tumatawa, mayroong walang anumang emosyon… suklian ko man ang lahat ng mukhang iyon ng isang matamis na ngiti, sa puso ko’y naroon pa rin ang pighati. Subalit, natuto na nga ako. Hindi ko dapat parusahan ang sarili ko. Kaya kasama sa desisyon ko ang paghakbang pasulong, hindi paurong. Past is past! Alam ko, sa gitna ng maraming mukhang nakakasalumuha ko ay isang mukhang magpapabalik ng sigla sa aking mga mata’t papawi sa uhaw ng puso kong sugatan. To get over a fail love is to find another love greater than the last. Darating ang tamang panahon…


Signed, (xoxo)








"Lahat ng bilihin nagmamahalan na...tayong dalawa nalang ang hindi..."